Masaörtüleri

    İlkokuldayken 30 kusur kisiydik. Hepimizin sırasında masa örtüleri vardı hatırlıyorum. Her hafta bir kisi o masaortulerini öğretmen masasındaki ortu ve perdelerle birlikte eve goturup yikardi. Sinif kocamandı ve her camda bir perde vardı ortalama 5-6 tane de perde yani. Güyya temizlik adi altında hepimiz her hafta hicbir sey demeden eve götürürdük o perdeleri. Aileler de bir şey diyemezlerdi ne diyebilirlerdi ki çocukları temiz sıralarda oturacaktı, herkes yıkıyordu, bu onların sorumluluğuydu.

     O zamanlar babamın isi gereği küçük bir semtte oturuyorduk. İnsanların maddi durumları o kadar da iyi degildi. Evlere tek maaş giriyordu ve herkesin iki ya da uc çocuğu vardı. Herkes abisinden ve ablasından kalan önlükle geliyordu okula. Ve o zamanlar kiraydı deterjandı ne kadar pahalıydı dememe gerek yok herhalde. 3 yil o okulda okudum ben. Ve herkese 30 haftada bir sıra geliyordu ortalama 6 ayda bir falan. Donemde bir defa diyelim. Öyle gelmesi gerekiyor tabi. Arkadaşlarımla konuşuyorum evlerde çamaşır makinesi yok ki çoğunun utanıp söyleyemiyorlar. 3. Sınıftayım ama akil edebiliyorum.

     Çocuklar beslenme getiremiyorlar bir kuru ekmek. Ve o öğretmen velilere gönderiyor onlarca seyi. Annem sabaha dek beyaz sabunla leğende yıkadı diyor cocuklar. O zaman durumun ne kadar kotu olduğunu idrak edemiyorum. Çocukluk iste. Etsem verin yıkayayım derim ama demiyorum uzulunecek bir olay olduğunu biliyorum ama bir sey yapabileceğimi bilmiyorum.

     Bir gun öğretmen bundan böyle ahsen ayda  bir ahsen götürsün yıkatsın onun annesi temiz yıkıyor dedi sınıftakiler üzüldü tabi. Ama ben o gün nasıl sevindiğimi hatırlıyorum. Artık mahmut da seda da eve götürmeyecekti örtüleri. Bir oldu iki oldu. O zaman biz de ortahalli bir aileyiz uc çocuğuz kirada kalıyoruz. Annem dedi kizim cokk sık geliyor sinif arkadaşlarına noldu 4 kez makine çalıştırıyoruz sadece senin icin. Bunu söylerken mahcup da oldu ama dedi. Arada kaldim öğretmene nasil derim. Ulan hic de demiyorum bu öğretmen ne is goruyor bir gün de o götürsün yıkasın maaşı olan bekar olan o. Şimdiki aklım olsa yaparım bir cadılık ama o zaman pısırığım sessizim öğretmenimi de cok seviyorum anneme bir sey diyemiyorum öğretmene de. Öğretmene desem yine mahmut seda gibiler zorda kalacak eve desem olmaz annem zorluk görmese demez.

     Bir dahaki aydı makine bozulmuş banyoya baktm annem buyuk mavi bir leğende ellerinde yıkıyor nasıl çitiliyor ama etraf hep kopuk olmuş yüzünden akıyor ter. Bunu gördükten sonra artik karsr verdim o ortuler yikanmayacak. Gittim verdim bir daha bu örtüleri yikamak istemiyorum annem yoruluyor bizim o kadar  çok paramiz yok arkadaslarim da fakir onlara vermeyin dedim. Bunu net hatırlıyorum. Öğretmenin öyle kalakalışı da. Nasıl düşünmez bir eğitimci bunu. Küçücük bir mahallede, bir okulda hayret edilesi sey. 3. Sınıftaydım o günden sonra bir daha kimseye verilmedi o örtüler. 2 sene sonra da kalkmış zaten. Şimdi farkındayım keşke yediğinden kısıp o örtüleri yıkayan annelerin ellerinden öpebilsem...

Not ; İlkokul ögretmenim benim arkadaşım gibiydi bana devamlı bir seyler alır yediği herşeyden verir beni korur kollar tenefüste bile beni daima gözetlerdi. Çok küçük yaşta olduğumdan ailem beni ona emanet ettiği için beni ayrıca sever ve yardımcı olurdu. O benim arkadaşım kahramanım gibiydi okula koşarak gitme sebebimdi. Bu olayda düşünememiş olabilir ona kızmıyorum. Ama keşke düşünebilseydi diyorum. Yalnızca anlatmak istedim o kadar.